PROJEKT 4

Piec – krótkie słowo, nie za piękne nawet, ale towarzyszy ludziom  od bardzo dawna, właściwie, to tak się do niego przyzwyczailiśmy, że nie zauważamy jego magii na co dzień. A jego moc jest niezwykła, tworzy wszechogarniające ciepło…

W moich wspomnieniach piec jest częścią ciepłego dzieciństwa,  zaskakujących dźwięków, migocących diamentowych węgielków,  kąpieli w wanience przy kaflowym piecu i wreszcie niezapomnianych smaków z kuchni na cztery fajery. Mój rodzinny dom, już za chwilę, tuż przed świętami Bożego Narodzenia będzie obchodził swoje 50-te urodziny (piece także!)

To będzie wspomnienie ciepła pewnego domu, pewnej Dziewczynki i jej Taty – Czarodzieja.

Bajka o czarodziejskim piecu

Dawno, a może niedawno,  w pięknej zielonej krainie, między łagodnymi pagórkami, obrośniętymi drzewami o szmaragdowych liściach stał dom. Kontrastował ceglanymi ścianami z bujną zielenią wokół. A wszystko to za sprawą Czarodzieja, który ponad wszystko kochał drzewa. Tuż przed Bożym Narodzeniem w ceglanym domku pojawiła się mała Dziewczynka. Odtąd wszystko się zmieniło. W domu pojawił się Pan Centralny. Miał swoich poddanych w każdym pokoju, srebrzyste żeberka Kalafiorów (jak nazywał pieszczotliwie je Czarodziej) rozgrzewały się co rana, by nie zmarzły małe nóżki wychylające się  krnąbrnie spod kołderki. Co dzień też Piec przemawiał dźwięcznie strojony przez Czarodzieja pokaźnym pogrzebaczem, co nieraz budziło Dziewczynkę ale także oznaczało, że za chwilę miłe ciepło wypełni dom. Czarodziej pieczołowicie ładował tłusty, czarny jak smoła węgiel  a wszystkim powtarzał, że  Piec ma duszę, o która trzeba dbać i nie wolno jej niczym zaśmiecać. Tak było do wiosny, kiedy Pan Centralny szedł na zasłużony odpoczynek.

            Na co dzień Wielki Żółty Piec rządził w domu. Ubrany przez zduna w złote kafle, znacznie różnił się od skromnego szaroburego Centralnego. Można było w nim upiec chleb, na czterech fajerkach ugotować królewski obiad, w wędzarce zaś uwędzić smakowite szynki i kiełbaski. Krył jeszcze w sobie jeden skarb– schowaną w środku i brzmiącą  tajemniczo – wężownicę, dzięki której z kranu leciała ciepła woda. Kiedy Dziewczynka podrosła największą atrakcją były placuszki z ziemniaka, pokrojone cieniutko i przypiekane na blasze rozgrzanego Pieca. Smakowały tak wyśmienicie! Któregoś wieczoru Czarodziej wyczarował pod grubką niezwykły deser. W migoczącym złotym żarze piekł się biały, cukrowy burak. Pachniał tak słodko, że Dziewczynka zapamiętała ten zapach na zawsze.

Czarodziej lubił zmiany i nowości. Gdy tylko pojawił się tajemniczy niebiesko połyskujący gaz, zakupił urządzenie, w którym mały płomyk działał cuda w szarej skrzyneczce. Szast, prast i Szary Piec zastąpił starego Centralnego. Czarodziej miał wtedy dużo więcej czasu, grywał z dziewczynką w szachy, doglądał swoje roślinki i wracał do zawsze ciepłego domu.

Czas mijał nieubłaganie, pewnego razu Czarodziej zasnął. Wszystkie piece zostały wygaszone… Dziewczynka, jak przystało na córkę Czarodzieja  marzyła o ponownym ożywieniu domu, wzbudzenie prawdziwego ciepła, bez wycinania ukochanych, dostojnych  drzew i palenia czarnego węgla, po którym zostawał okropny, pylisty popiół. Jednak jej czary były jeszcze zbyt słabe.

Pewnego razu, oglądając czarodziejski, niebiesko połyskujący ekran zobaczyła niezwykle eleganckie, śnieżnobiałe  piece o tajemniczej nazwie De Dietrich. Najbardziej zaś spodobały jej się magiczne panele, korzystające z światła słońca. – Niezwykłe – pomyślała, muszę nauczyć się wyczarowywać takie cuda! Czyste ciepło – istna biała magia! A przy tym moje ukochane drzewa będą mogły się spokojnie zestarzeć- westchnęła radośnie.

Od razu zabrała się do pracy, siadła do srebrnego laptopa i napisała 500 magicznych słów… Czy czary zadziałają?